Deze blog gaat over mijn ervaringen met een autisme intakegesprek.
Intakegesprek
Voor mijn autisme intakegesprek moest ik naar een klein plaatsje in de buurt van Nijmegen. Vlak achter de McDonald’s lag een kleine wijk met vrijstaande huizen. Na een kleine wandeling vond ik het huis waar ik moest zijn. De praktijk bevond zich in een woonhuis en wat gespannen liep ik de oprit op en drukte op de bel. De psychiater deed open, gaf mij een hand en stelde zich direct voor. Ik mocht nog even wachten en plaatsnemen op de rode bank. Ik was nog steeds nerveus en nam ondertussen de schilderijen met stillevens in mij op. Er lagen boeken opgestapeld op de grond, de muur was donkerblauw en de inrichting deed mij heel erg denken aan een Victoriaans landhuis.
Nog nooit zo blij geweest met een hond!
De intake vond plaats in een grote serre. Ik ging tegenover de psycholoog zitten en de psychiater liep even de serre uit om iets te drinken te gaan halen. Ondertussen kon ik samen met de psycholoog mijn gegevens doornemen.
Een aantal minuten later kwam de psychiater weer binnen en vroeg of het goed was, dat de hond aanwezig was.
Deze hond, een Berner Sennen, was ondertussen aan mijn kant onder de tafel gaan liggen, zodat ik hem net kon aaien. Ik merkte dat ik dit prettig vond, want ik was erg nerveus en het was fijn om het even over de hond te kunnen hebben.
Niet veel later gingen we verder met de intake. De vraag: waarom ik aan autisme dacht en de gebeurtenissen die hebben geleid tot deze hulpvraag.
Prikkelverwerkingsproblemen
Ik vertelde over mijn vader en zijn verleden, de prikkelverwerkingsproblemen die ik had, waardoor ik niet goed tegen licht kon. Dit zorgde er weer voor dat ik bijvoorbeeld geen tv meer kon kijken. Ik vertelde over mijn periode in de ziektewet, dat ik het gevoel had dat mijn werk onmogelijk gemaakt werd en dat al deze spanning en stress uiteindelijk zorgden voor een griepje. Mijn leidinggevende geloofde het niet, vond dat ik moest komen werken en dit leidde tot een vervroegde oproep voor de bedrijfsarts.
Bedrijfsarts omschreef het als achtervolgingswanen
Ondertussen was het helemaal mis gegaan in mijn hoofd. Ik dacht dat ik in de gaten gehouden werd door mijn leidinggevende, dat hij bij mij thuis zou komen en dit zorgde weer voor ontzettend veel angst. De bedrijfsarts schrok van mijn staat en vroeg of ik wel eens van achtervolgingswanen had gehoord en vertelde dat dit heel ernstig is. Waarop de psychiater aan mij vroeg: Of ik naar een GGZ-instelling was gegaan? Welke hulp ik had gekregen en of dit had geholpen? Dus ik heb uitgelegd dat ik niet ben opgenomen, maar wel therapie heb gehad en dat medicatie misschien ook wel voor problemen heeft gezorgd. Verder wilde hij weten welke medicatie ik gebruik en in het verleden gebruikt heb. Daarnaast kreeg ik uitleg over het autisme onderzoek en dat dit nog wel even kon gaan duren.
Medicatie
Omdat ik zoveel klachten had, was het de vraag: Hoe komt het dat ik telkens weer terugval? De psycholoog wist heel mooi uit te leggen dat ik ging vermijden, wat mijn angsten waren en hoe onzekerheid mij parten speelt. De psychiater wist het weer te vertalen naar de problemen die binnen het Autisme spectrum stoornis vallen. Ze vulden elkaar heel goed aan en ze waren het eens dat ik wel hulp kon gebruiken en dat medicatie wel een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ik was vrij om hierin een keus te maken en heb aangegeven dat ik het zeker wil proberen. Ik mocht met de sertraline starten en kreeg van de psychiater uitgebreid uitleg over het medicijn en hoe ik moest opbouwen in de aankomende weken. Ook kreeg ik een nieuwe afspraak en was het ondertussen alweer tijd om naar huis te gaan.
In de volgende blog schrijf ik over mijn ervaring met de sertraline en de stap die ik vervolgens durfde te nemen.